Hard werken

Hard werken is vaak de remedie om de zinnen te verzetten. Dus afgelopen zaterdag veel meer gedaan dan ik eigenlijk kon. We hebben gedurende lange tijd een gruwelijke overbezetting aan opvangdieren gehad en ook daarbij van alles geprobeerd om fondsen te werven. Op allerlei creatieve manieren die ieder voor zich een opeenstapeling van spullen met zich meebrachten. Dus overal ligt van alles en rondzwervende goederen bepalen dan op de één of andere manier je leven. Rommel in je huis geeft onrust in het hoofd en daar zit ik niet op te wachten. Daar komt nog bij dat heel veel spullen hier ten prooi vallen aan hondentanden en kattennagels. Om het territoriale urineren maar even buiten beschouwing te laten. Zaterdag fanatiek begonnen om enige orde in de overbodige chaos te scheppen. Natuurlijk worden mijn drukke bezigheden heerlijk onderbroken voor de noodzakelijke dierendingen. Het moedertje met de kittens waarvan de oogjes opengaan. Een ontvlooingsjacht op onze niet aaibare katten. Het bespioneren van een nieuwe katachtige bewoner die zich slechts laat zien wanneer hij zich onbespied waant. En zo kan ik nog wel even doorgaan. In ieder geval was ik zaterdagavond totaal uitgeblust maar wel enigszins voldaan. Op zondagochtend hadden we extra hulp en dat was ongelooflijk fijn. Cor en Marjolein waren er voor de units en de knuffel. Dubbel fijn omdat onze maandagploeg ivm Pinksteren afwezig zal zijn. Maar de zorg voor de dieren gaat gewoon door en nu kon Jan vandaag toch wat extra’s doen zonder dat de dagelijkse ronde kattenbakken en dergelijke daaronder leed. Ik haalde laat in de ochtend onze Joyce op. Lekkere lunch voor haar gemaakt. Ze heeft genoten van de speciale aandacht die vooral poes Meisje voor haar had en laat in de middag heeft Jan haar weer naar huis gebracht. Verder heb ik mezelf wederom verbaasd over reacties naar aanleiding van de (a)sociale media. Als ik op Facebook een foto plaats van teckel Nors krijg ik een berichtje van een mevr die schrijft te betwijfelen dat Nors een teckel is. Ook goed, daar lig ik niet wakker van. Sjors noemde ik klein en een Keeshond. Krijg ik weer een bericht dat er met mij veel andere mensen vanuit de broodfok in het ootje worden genomen. Want Keeshondjes worden als pup verkocht als Pommeriaantjes wat ze dus duidelijk niet zijn. Nou, ik ben niet in het ootje genomen, wij mochten Sjors ophalen nadat hij jarenlang dienst deed als dekreutje binnen een intensieve fokkerij. Een foto van vrijwilliger Cor samen met hond Gerard leverde mij twee berichten op van gelijke strekking. Of ik me wel bewust ben van de vele gebreken waar dit ras mee behept is. Nou, geloof mij! Als iemand dat weet dan zijn wij het wel. Vanavond een paar foto’s van onze Donna geplaatst. Bij aankomst mager en nu zo’n prachtig dier. Er stond bij dat door ontberingen oa haar pancreas schade had opgelopen. Dat leek iemand niet logisch en bovendien zou zymoral haar helpen. Ik schat dat we inmiddels aan de honderdste pot Zymoral zitten, Donna doet het prima. Daarnaast is het volstrekt onbelangrijk hoe ze aan haar ellende is gekomen zolang we maar een manier hebben gevonden om haar er bovenop te helpen. En weet u, misschien vind ik al die berichten nog wel vermakelijk al benadrukt dat wel het gegeven dat sommige mensen tijd genoeg hebben om aan iedere aandrang om te reageren gehoor te geven. En ik weet dan niet of je in dat geval gevoelsmatig schatrijk of juist straatarm bent.