Hoe Jochie, Joch werd!
Jochie is een voorbeeld slachtoffer afkomstig uit de broodfokkerij. Als onverkochte waar is hij ‘als koopje van de week’ beland op een vervangende verkoopplaats van de voormalige ‘Vogeltjesmarkt’ te Antwerpen.
Een alleenstaande man, niet al riant woonachtig en in het bezit van een full time baan, viel als een blok voor de innemende tiener en kocht deze hond.
Jochie werd vastgebonden aan de verwarming. Hij had huidproblemen en werd totaal niet opgevoed.
De eigenaar werd ook niet gehinderd door enige kennis van zaken. Jochie kreeg zakjes Pal te eten. De puppiezakjes wel te verstaan. Natuurlijk was Joch ook nog een pup, maar wel een pup die aan een zakje natvoer niet genoeg had.
Op een leeftijd van 11 maanden kwam de werkelijk broodmagere Jochie bij ons terecht. Hij had Demodex, oftewel jeugdschurft, wat door zijn dierenarts niet als zodanig was herkend. Daardoor gebruikte Jochie angstaanjagende hoeveelheden Prednison waardoor zijn nieren onherstelbaar beschadigd leken.
Jochie bleek in het voormalige Oostblok te zijn geboren. Zijn moeder leeft daar waarschijnlijk in een soort van konijnenkooi waarin ze niet eens rechtop zal kunnen. De pups worden op veel te jonge leeftijd van hun moeder en nestgenootjes gescheiden, in transportbakken gekwakt en voor een kiloprijs verhandeld.
Die prijs is zo laag dat een hoog sterftecijfer door de importeurs/handelaren voor lief wordt genomen. Demodex is een bekende kweller van deze dieren, het is ook erfelijk en men moet niet fokken met dieren die hiermee zijn behept. Maar natuurlijk zal dat de meedogeloze handelaren een rotzorg zijn.
Een hond met Demodex wordt echt werkelijk gek van de jeuk! En onze Jochie leed daar dus al sinds zijn geboorte aan zonder ooit afdoende behandeld te zijn geweest! Over een hel op aarde gesproken…
Jochie kwam naar hier, dierenarts Sofie herkende zijn Demodex maar kon daar in eerste instantie nog niets aan veranderen. Eerst de Prednison afbouwen, nieren laten spoelen en hopen en bidden dat de broodmagere Jochie zou overleven.
Eigenlijk hoopte ik ook een beetje dat ik het zou overleven want ik kan een boek schrijven over het gedrag van die hond. Eén bonk onbeteugeld enthousiasme wat boven mijn hoofd uitsprong en mij voortslepend achter zijn leiband ongewild de maximale toegestane snelheid liet overschreiden zodra ik een ommetje met hem wilde maken. Een allerliefste, uitermate dankbare, maar volkomen grote gek die volledig onbekend was met het fenomeen mens die iets leuks met je wilde doen!
Toen zijn nieren enigzins op orde bleken werd zijn Demodex behandeld. Jochie moest weken/maandenlang achtereen worden gewassen. En geloof mij; na zijn behandelingen was ook ik gegarandeerd Demodexproef! Maar de in- en in goede ziel liet mij zijn wonden behandelen, evenals zijn oormijt en beloonde al mijn handelingen steevast met een spelletje Els-werpen. Want je moet je hondse dankbaarheid tonen op de enige manier zoals je die als onopgevoede en eerder aandachtloze hond kent. Dus met springen en ‘happen’ als een puppie want verder ben je in je opvoeding dan nog niet gekomen.
Zijn wonden zijn geheeld (de mijne inmiddels ook) en we vonden een compromis om zijn enthousiasme ook voor mij draaglijk te houden. Na heel veel teiltjes kipfilet en zilvervliesrijst bereikte onze Jochie het kostelijke gewicht van 81 kilo, bij binnenkomst woog hij er 39.
In samenwerking met een aantal gespierde en bereidwillige vrijwilligers leerde Jochie beheersbaar wandelen aan de riem en mede weg- en/of strandgebruikers zijn daarom nu ook in zijn gezelschap hun leven nog zeker.
Jochie vond inmiddels zijn droomhondenvrouw in de vorm van Blond, een mooie Spaanse teef! Hij heeft hier, samen met haar, de beschikking over het ‘Jochie-bos’ en samen bewonen ze in de koude en/of nachtelijke uurtjes een gemeubileerd en verwarmd appartement op onze terreinen.
