Overleven en over het leven nadat de dood van een geliefd dier ons compleet had overvallen. Dan ga je in eerste instantie over op de automatische piloot. Terwijl onmacht, verdriet en woede dringen om een plaatsje vooraan in de hiërarchie der emoties. Maar hoe dan ook, het viel mij zwaar! Daar komt nog bij dat Mafkees er niet alleen maar was maar ook altijd erg aanwezig was en dan is de leegte erg overweldigend. Maar ja, we moeten altijd door. Dat is soms heel moeilijk maar misschien ook wel weer heel goed. Nu viel het grote verdriet natuurlijk ook nog samen met mijn verjaardag en had ik nu niet direct behoefte aan feest. In de ochtend kwam Veroniek om te helpen bij de dieren. Onze kilometervreters Peter en Marcia waren weer zo ontzettend lief om hondje Gossie naar pleeg Ann in Lelystad te brengen. We zouden toch echt zonder zoveel vervoershulp nooit kunnen doen wat we nu doen! Die dragen geen steentje maar een reuze kei bij in de doorstroming van onze opvangdieren. Zo blij mee en dankbaar voor! Maar ik moet wel zeggen dat iedereen werkelijk zijn/haar uiterste best heeft gedaan om mij toch een absoluut hart onder de riem te steken. Ik ben werkelijk bedolven onder de bloemen, kaarten, een dinerbon, een sjaal die de kou niet uit je hart kan halen maar mij wel tegen de tot elementen behorende kou kan beschermen. Al met al, toch een beetje jarig. Afgelopen maandag werd Bubbels opgehaald nadat Cintha zondag een zorgvuldig huisbezoek had afgelegd en alles oké had bevonden. Ze werd opgehaald in het bijzijn van Marleen, een schat van een vrouw die we al decennia lang kennen als grote dierenvriendin met veel ervaring met opvang en herplaatsing. Alle vertrouwen in. In de middag met Belma naar Sofie. Vrijdag was een dermate grote hartruis vastgesteld zodat haar longen niet goed hoorbaar waren. Na een paar dagen vochtafdrijvers nog eens laten luisteren en de hartmedicatie besproken. Over een weekje op controle. Ik vind het overigens niet heel goed gaan. Maar misschien moet ik nog heel even geduld hebben. Laat in de avond liep ik met de moed in mijn schoenen in het pikkedonker buiten. Onbewust stond ik mezelf toe om te (ver)zwelgen in zelfmedelijden en daar heb ik echt een hekel aan. Maar richting ons strooiveld leek het echt of iemand mij bij de hand nam. Heus, ik ben niet heel erg (bij)gelovig maar het voelde echt zo! Het was al bijna nacht toen ik de grote spiegel in de badkamer passeerde. Ik wierp een blik en dacht, wat een verval! Ik heb de grijze haren weggetoverd, in het bubbelbad gelegen, de bruin zonder zon opgedoken en mijn nagels gelakt. Kop op Els! Op dinsdag zou ik eigenlijk het hoger beroep van de fokker in Eersel, bekend als de horrorfokker, bijwonen. We hebben vanuit daar in de loop der jaren 651 honden opgevangen en uiteindelijk nog 17 honden na opslag overgenomen. Helaas, ik was toch te moe, te leeg om in de middag naar ’s Hertogenbosch te rijden en dat was achteraf maar goed ook. Kort na aanvang heeft de advocaat zijn taak neergelegd omdat hij zich in een bepaald besluit van de rechtbank niet kon vinden en omdat iedereen recht heeft op bijstand van een advocaat werd de behandeling van de zaak uitgesteld. Ik beperkte mezelf tot opruimen van rondslingerende dingen. Op woensdag hadden Jan en ik een afspraak. Kom op Els, dat huis en die poort uit! En dat heb ik gedaan. Op donderdag nog een moeilijke afspraak buiten de deur, dus weer er op uit. In de middag deed ik boodschappen, heel veel boodschappen. Vrijdagochtend gingen Jan en ik met Lena en Mariëlle naar oogkliniek Eyes in Breda. Lena mist natuurlijk al een oog vanwege een erfelijke oogziekte en haar resterende oog wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Ze had een bultje op dat ooglid en dat werd verwijderd. Het oog op zich gaat vooralsnog nog goed! Bij Mariëlle gingen we vanwege de inzet van druppels, gel en zalf in traanproductie van 1 naar 10. Helemaal geweldig! Op vrijdagmiddag veel hulp van vrijwilligers en in de middag lief bezoek met een hondje om kennis te maken met één van onze opvanghondjes. Dat leek in eerste instantie niet verkeerd. Maar we moeten het zeker weten want hun hondje is wel een bijzonder exemplaar. Dus afgesproken dat er op zaterdag samen gewandeld zou worden. Donderdag en vrijdag eens fatsoenlijk en op tijd gegeten. Alsnog ook nog taart gegeten, ik ben tenslotte toch verjaard. Op zaterdag kwam Charlotte een zalfje halen voor één van de eerder verwaarloosde pony die bij Patrick en Charlotte zo fantastisch worden opgevangen. Een vriendin kwam langs om iets af te geven en vanmiddag werd er dus gewandeld om de klik tussen de 2 hondjes af te tasten. Wandelen ging goed, het verdere contact tussen de 2 verliep niet vlekkeloos. Puntje tot nadenken. Nathaly bezocht met opvanghondje Leuk haar aspirant adoptanten en dat lijkt wel goed. Maar uiteraard herplaatsen we nu niet meer voordat het vuurwerkgeweld weer achter ons ligt. Verder werk ik tussen alle bedrijven door aan een nieuwsbrief. Zou fantastisch zijn indien we dat nog voor elkaar krijgen, zo voor de Kerst. Mijn telefoon viel afgelopen maandag terwijl ik met Belma in mijn armen in de auto stapte. Het toch al beschadigde glas verloor zijn touch functie en dan kun je niets meer. Inmiddels vervangen maar ik was dus even niet bereikbaar. Dat nam iemand die naar een hondje had geïnformeerd mij zeer kwalijk maar goed, het zij zo!
Weergaven: 90