Ik was gisteravond erg moe. Ik had een paar opdrachten uit te werken en mijn altijd zeer met mijn problemen begane buitenshuisbaas had een fondsenwerver van een grote orgaanstichting gevraagd om mij van wat goede raad te voorzien. Dat is heel erg lief maar mijn kennis en kunde van het één en ander laat soms te wensen over. Les één was echter eenvoudig. Reacties op Facebook die niet direct te maken hebben met hetgeen wat wij hebben geplaatst kunnen we het beste direct verwijderen. Als voorbeeld gaf hij: je vraagt om donaties voor een bepaald doel. Vervolgens reageert er iemand dat ze een tante in Timboektoe hebben die goed sokken kan breien. Als je daar contact mee opneemt wil ze misschien wel sokken breien die de stichting dan kan verkopen. Dan schrijven er nog drie mensen onder dat ze dat een geweldig idee vinden en alle aandacht is afgeleid van de vraag waar het allemaal om ging. Dus simpel, je vraagt om iets en daar kunnen mensen al dan niet op ingaan. Mochten er waardevolle tips bijzitten, even noteren en ook verwijderen want dat komt dan later in een andere post wel weer aan de orde. Oké, tot zover heb ik het begrepen en zal ik het ook toepassen. Daarnaast moest ik mij blijvend realiseren dat social media een geweldig medium is om ‘los’ te gaan voor gefrustreerde mensen die op die manier, en dan ook nog eens redelijk anoniem hun eigen problemen maskeren. Daarbij neerleggen, is niet te voorkomen. Nu vind ik persoonlijk dat onze dieren vaak juist ontroerend lieve reacties krijgen en het zijn de dieren die tellen. Er werd benadrukt dat jaloezie een kwalijk iets is, een nare eigenschap die het meest nare in mensen naar boven haalt. Dus dat moest ik mezelf nooit persoonlijk aantrekken. Doe ik ook niet! Daarnaast weet ik niet zo goed waar men jaloers op zou moeten wezen. We lijden een druk, stressvol leven, sociaal erg arm en het is dat Jan en ik samen een erg stabiel stel vormen want anders zou het wel eens heel erg moeilijk kunnen worden dat er nooit eens tijd is voor samen, om even niet de zorgende factor te zijn. Geen tijd om je heel even geen zorgen te maken. Voor onszelf leiden we absoluut een sober leven, op eten en drinken na zijn we zeker geen ‘big spenders’ en de middelen om dat wel te zijn hebben we ook zeker niet ter beschikking. Maar ik geloof niet dat één van ons dat als erg treurig ervaart. Volgens de professionele fondsenwerver was die tevredenheid op zich al reden genoeg voor jaloezie. Er kwamen nog wat tips waar ik absoluut niet voor open stond en die ik ook niet in ga zetten. Het is zoals alles in het leven, het goede onthouden en waar mogelijk in de praktijk brengen. Al het andere gewoon vergeten. Blijkbaar was dat laatste mij nog niet helemaal gelukt want ik had vannacht vreselijke nachtmerries! En dan badend in het zweet wakker worden. Even wat drinken, even tv kijken. Weer in slaap vallen waarna dezelfde nachtmerrie gewoon doorging. En dat had ik dus vannacht wel een keer of drie. Dus maar vroeg opgestaan. De schuifdeur bij Philip dicht. Sjors naar buiten, de andere kleine hondjes naar buiten en ik aan een zeer welkom bakkie koffie. Niet veel later een enorm kabaal en nu zijn de kleine hondjes cum laude afgestudeerde kabaalmakers maar dit klonk anders… Dus snel in de benen en polshoogte nemen. Het eerste raam rechts in de Kattine bleek open te staan. Dat kan niet ver open maar verwonderlijk genoeg wel ver genoeg voor kat Coco om zijn kop door te steken terwijl de rest er niet door bleek te passen. Wat moet dat een onmogelijk benauwende pose voor Coco zijn geweest want dat raam komt uit op het binnenpleintje waar negen uit hun plaat gaande hondjes tegen hem tekeer gingen terwijl achter hem, in de Kattine hondje Mousse de rest van Coco bedreigde. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen maar het is gelukt. Zowel het hartje van Coco als ook dat van mij, gingen als bezetene tekeer! Verbazingwekkend genoeg hield ik aan deze bizarre situatie slechts een kleine blessure over. Een afgebroken Coco-nagel in mijn duim. Sorry Coco, dat ik niet had gezien dat iemand, absoluut met goede bedoelingen, het raam open had gezet. Ik zal er een briefje opplakken in de hoop dat het nooit meer zal gebeuren. Na even bijkomen moest de dag nog gaan beginnen… En ik had gisteren ook al een niet goede actie achter de rug. Bij de drie Keesjes en de nog niet (voor mensen) aardig Jack zit een hondje wat er voor mijn gevoel eigenlijk niet tussen hoort. Omdat er in de Kattine niet echt een plekje vrij was nam ik het hondje mee naar binnen. Hondje Molly dacht direct dat er een geweldige speeltje voor haar was gearriveerd. De katten vlogen rond als een soort protestactie van ‘niet nog een hond erbij’. En toen ging Mariëlle out. Die donderde gewoon om. Keeshondje snel op het pleintje en Mariëlle op schoot. Die kwam langzaam weer bij haar positieve maar mijn schuldgevoel was overweldigend. Dat had ik zo nooit mogen doen in verband met ons kwetsbare kleine hondenmeisje die nu eenmaal kampt met risico op storing in haar koppie. Nu moet ik zeggen dat het niet echt leek op een epileptische aanval, ze viel gewoon om. Het leek op diepe slaap maar dan overviel die haar op een zeer verontrustende manier. Gelukkig lijkt er verder met haar op dit moment niets mis! Verder ging de dag van vandaag gelukkig minder dramatisch voorbij. Voorzichtig zijn want hij is nog niet ten einde. Maar hondje Silver werd opgehaald bij pleeg Thea. Dus dat is goed nieuws. Haar adoptanten hadden zelfs een nachtje doorgebracht op een nabijgelegen camping om haar gisteren en vandaag nog wat beter te leren kennen en om info over haar te verkrijgen. En die lieve Thea verstrekt al die info met liefde. Vanmiddag heb ik in het bos gespeeld met 7 dolenthousiaste springer spaniels. Daarna een dik uur aan de wandel met herderin Roemba. Zometeen weer een rondje voeren en poep ruimen. Hopen dat we een beetje op tijd kunnen eten en vannacht graag een beetje kunnen slapen.
Weergaven: 96