Op woensdag waren Marjolein en ik aanwezig bij de MaxiZoo te Bergen op Zoom om het winkelend publiek kennis te laten maken met onze stichtingen. Het was een fijne middag waarop we ook toffe mensen troffen en we keerden huiswaarts met een auto vol cadeautjes voor de dieren. In de tussentijd was er op het stichtingsadres bezoek geweest voor hond Prutske maar daarover later meer. We hadden een fout gemaakt bij een routine controle van de bank en dat vergde wat hoofdbrekens en, met tussenpozen, ook een paar dagen tijd. In de avond bericht dat er een kattenman, die liep al zeer geruime tijd rond in de buurt van de meldster, was gevangen. Hij was op haar initiatief ooit gecastreerd en teruggeplaatst op de vangplek. Hij kreeg eten en leefde zijn eigen leventje. Uiteraard met de bekende ontberingen van het zwerfkattenbestaan maar toch enigszins verzorgd. Dinsdag werd er hulp gevraagd vanwege een voorpoot die er maar wat ‘bij hing’. De meldster werd bij een andere instanties, die eigenlijk de zorg voor dit soort dieren tot hun gesubsidieerde takenpakket zou moeten rekenen, bruut afgewezen. Daarna kwam ze bij ons terecht. Wij riepen de ervaring, expertise van de zwerfkattenwerkgroep in om het dier veilig te stellen en in samenwerking met de meldster lukte dit op woensdagavond. Hij werd naar een dierenkliniek gebracht en vanaf dat moment was hij ons ‘pakkie aan’ want wij beloofde hem een toekomst. We werden door de dierenarts gebeld met verontrustend nieuws, waarschijnlijk 2 breuken hoog in de voorpoot vlak onder het gewricht. De dierenarts, die dacht dat het dier wederom tot het zwerversbestaan zou worden veroordeeld, dacht dat het beter was om hem te laten gaan. Maar hij mocht bij ons en hier leefde en leven meer ‘driepotige’ een gelukkig leven. We wilde dus hooguit zijn poot laten vertrekken maar niet de hele kat. Om de waarschijnlijk hoognodige amputatie in te kunnen schatten werden er direct röntgenfoto’s gemaakt. Daaruit bleek dat zijn poot lelijk uit de kom was maar breukloos. Met veel kunst en vliegwerk werd de poot nog diezelfde avond succesvol teruggeplaatst en met een speciaal verband ondersteund. Daar was Ringo, zo genoemd door de meldster, het niet mee eens. Het verband verdween en de kat werd donderdagochtend door ons opgehaald. Hij is hier, moet in totaal 4 weken benchrust houden en dat doel dienende kregen we rustgevende medicatie mee. Die hebben we echter (nog) niet nodig want Ringo is rustig, laat zich aanhalen en geniet met volle teugen… Ringo is inmiddels dus ook gechipt, geënt, ontdaan van parasieten en geregistreerd. De meldster zocht al veel eerder naar zijn mogelijke herkomst maar er heeft zich gedurende de jaren nooit een eigenaar gemeld. Ringo is ondanks zijn pech toch nog een ongelooflijke ‘lucky cat’ want in heel veel andere gevallen had deze kat die kansen nooit gekregen. Welkom in het Kattenwoud Ringo! Op donderdagochtend schreef ik uitgebreide reactie op antwoorden die waren gegeven op vragen die naar aanleiding overname asiel door de fractie van de Roosendaalse lijst aan de wethouder in kwestie waren gesteld. En wat een bijval komt er vanuit alle mogelijke kanten. Wat jammer is, of beter gezegd eigenlijk heel onheus is, is dat er een behoorlijk aantal mede organisaties zich serieuze zorgen maken die ze niet openbaar kunnen uiten. Beneficianten van DierenLot hebben een overeenkomst getekend dat ze zich niet negatief mogen uitlaten over mede beneficianten. Financieel gegijzeld noemde een journalist dat onlangs. Maar hoe je het ook noemt, het is zo! En zowel de stichting dierenasiel Roosendaal alsmede stichting Dierenambulance West Brabant zijn nog beneficiant ondanks het geruime tijd niet voeren van de ANBI status terwijl dat toch een eis is om als beneficiant te worden geaccepteerd en te blijven. Wij krijgen wel eens de vraag waarom wij geen beneficiant van DierenLot meer zijn. Het monddood gemaakt worden is één van de redenen maar de hoofdreden is dat ik een onoverkomelijk verschil van mening heb voor wat betreft normen en waarden met één van de directeuren. Iedereen weet, ik doe alles voor de dieren maar een heel klein stukje eigenwaarde wil ik wel mogen behouden. En ik werd, inmiddels al jaren geleden, middels Facebook persoonlijk door het slijk gehaald. Daarnaast ben ik van mening dat mensen doneren voor de dieren en niet voor bureaucratie en talrijke buitensporige salarissen. Maar dat alles terzijde. Waarom ik dit schrijf? Omdat ik eerder deze week hoorde dat iemand beweerde dat DierenLot ons als beneficiant op hun eigen initiatief heeft geweigerd/geroyeerd. Dat is niet zo, ik heb hen destijds netjes bedankt voor ooit eerder ontvangen donaties en de samenwerking stopgezet. Zelfs nog laten weten dat ze voor de huisdieren die aan hen toebehoren, ze nog steeds onze hulp in mogen roepen zoals ook eerder is geschied. Verder heb ik daar helemaal geen rancune bij en ik ben altijd blij wanneer ik lees dat ze ook de goede, goede dierendoelen steunen want dat is natuurlijk een behoorlijk bijkomend nadeel van zo’n grote en kapitaalkrachtige organisatie, die steunen ook de stichtingen die dierwelzijn als dekmantel gebruiken voor de minder goede bedoelingen en/of die ontzettend commercieel zijn waardoor het dierenwelzijn ook vaak in het geding komt. Stichtingen/organisaties waar de honderdduizenden donateurs/dierenliefhebbers van DierenLot nooit rechtstreeks aan zouden doneren. Op donderdagavond keek ik onze altijd vrolijke Mafkees in de ogen en ik constateerde dat het hem niet goed ging. U weet, hij had een ontsteking op de staartwortel, kreeg daarvoor antibiotica en dat alles leek beter te gaan. Mafkees ligt altijd naast mijn bord en kreeg dan het laatste hapje. Donderdagavond nam hij dat aan om mij te plezieren. Gedurende de nacht werd zijn ademhaling verontrustend en het eerste wat ik in de ochtend deed was naar de kliniek van dierenarts Sofie bellen. Mafkees mocht direct binnen worden gebracht voor nader onderzoek. Uit het bloed bleek al direct dat hij nauwelijks nog rode bloedlichaampjes in het bloed had. Inwendige bloeding? Direct aan het infuus! Echo gemaakt en daar was van alles op te zien wat Sofie niet wilde zien. Ze belde met de mededeling dat Mafkees een bloedende tumor had. Hij had een hele kleine kans indien de tumor op de milt zou zitten en dat alles in zijn geheel weggenomen zou kunnen worden. Dus opereren! Tot ons aller grote verdriet bleek de bloedende tumor zich in de nieren te bevinden en was onze altijd vrolijke, nog zo jonge, ontzettend geliefde en onmisbare lieverd stervende. Of er een vrachtwagen met dubbele oplegger over mij heen reed. Natuurlijk is onze Mafkees naar huis gekomen, hij blijft letterlijk en figuurlijk voor altijd dichtbij ons. Belma mocht ook even naar de dierenarts vanwege hoesten. Bij haar werd echter een fikse hartruis geconstateerd en maandag gaan we voor haar een afspraak maken bij onze cardioloog. Ik zeg het eerlijk, ik ben volstrekt gesloopt, helemaal kapot van het overlijden van Mafkees. Mijn Mafkees! Onmisbaar bij het op pootjes zetten van de zeer getraumatiseerde honden. Mijn ‘ik ben altijd heel dichtbij je’ vriend. Onze ‘Ik ben leuker om naar te kijken dan de tv’ hond. Onze Mafkees die geen vlieg kwaad deed! De hond die zijn koppie kon draaien als geen ander, die met zijn voorpoten kon bidden en met regelmaat al zijn tanden bloot lachte. Hij is niet meer… En dan toch, hoe bruut dan ook, het leven gaat door! Er kwamen mensen naar een hondje kijken. Er moest nog wat administratiefs geregeld worden. Maar de avond en de nacht waren wij ervoor de honden die afscheid namen van hun voorbeeld, hun vriend, hun rots in de branding, hun clown. Arme, arme Petra. Zij heeft bij hem geslapen en vanochtend besefte ze dat de ziel van haar vriend was vetrokken en hebben wij zijn lichaampje begraven. Na deze nagenoeg slapeloze nacht hebben we geprobeerd weer op gang te komen. Vandaag werd Prutske opgehaald. Soms heeft het leven bijzondere wendingen voor ons en de dieren in petto. Prutske was na alle bewogen ervaringen natuurlijk terug bij ons. En daar waren en zijn we nog héél erg dankbaar voor! Maar Prutske vond het hier zichtbaar veel en overweldigend om te moeten delen met velen. De immer intense drukte, de aan- en inloop en niet zelden zocht ze de afzondering, de rust op. Prutske was twee en half jaar het enige hondje in huis, het allessie, van een zeer op zichzelf levende dame. Na het overlijden van haar adoptant volgde de bijna enkele reis dierenarts om uiteindelijk volledig ontheemd in een asiel te belanden. Onze zoektocht heeft toch een week geduurd en we weten allemaal dat zoiets ook dieren niet in hun ‘koude kleren’ gaat zitten. Er belde iemand voor een hondje, een alleenstaande dame met een naast haar wonende zoon en schoondochter. En er schoot direct door mijn hoofd, ideaal voor Prutske! De mensen kwamen afgelopen woensdag op bezoek en Prutske bleek mijn mening te delen, ze heeft zich vol overgave in de armen van de dame gestort. Uiteraard volgde het nachtje erover slapen, zowel voor de mevrouw alsmede voor ons. De mevrouw heeft ervaring met herplaatsers. En na alles nogmaals te uit en te na te hebben besproken was er een wederzijds volmondig ja. Hans deed het zorgvuldige huisbezoek. Dankjewel Hans! Alles dik in orde bevonden en vandaag is Prutske vertrokken en daar zag ik erg tegenop. Ik had die alleszeggende Keeshondenblik verwacht in de trant van ‘hé Adams, wat flik jij mij nou.’ Het tegendeel bleek het geval, want na een laatste knuffeltje stapte ze zonder om te kijken de auto in, nestelde zij zich op de schoot van de mevrouw en was ze gereed voor vertrek. Niet veel later volgde er al foto’s van een zeer relaxte Prutske binnen haar nieuwe stekkie en op schoot bij haar nieuwe favoriete mens! Oh Prutsemie, we hebben onderling goede afspraken gemaakt want ook jij moet voor altijd blij én veilig zijn! Het ga je goed lieve hondenmeid en we houden contact! Er was nog wel iets heel bijzonders. Chip uitlezen en die kwam niet overeen met haar paspoort, noch met andere paperassen o.a. die vanuit het asiel. Nog een keer de chip uitlezen en toen klopte het wel. Heuhh? Blijkt de schat twee chips te hebben! Nog nooit eerder meegemaakt en het vereist nog wel wat administratieve rompslomp maar ook dat komt goed!
Weergaven: 92