Nou u weet in grote lijnen wel hoe ons het leven (en de dood) onlangs is vergaan. Het was allemaal nogal heftig, veel en even leek het onophoudelijk. Voor het eerst in mijn leven vreesde ik voor een depressie en dan besluit je om toch te proberen om de moed erin te houden. Dus na de toezegging van afgelopen woensdag dat we op donderdag hond Prutske op mochten halen, toog ik donderdagochtend in alle vroegte richting een bespreking met een wethouder van één van de omliggende gemeenten. Dat werd een aangenaam gesprek van bijna anderhalf uur en bracht ook het nodige aan het licht. Onder andere dat relevante informatie niet voldoende, of zelfs helemaal niet, was gedeeld. Maar goed, ik stapte daar buiten met een goed gevoel. We werden voor de verandering eens gehoord. Boodschappen gedaan en ik besloot vooruitlopend op de thuiskomst met Prutske later die dag ook gebak mee te nemen. Toen ik bij thuiskomst de keuken binnenstapte vertelde Jan dat hond Pim was gestorven na te zijn bijgekomen uit de narcose. Wat een gewone castratie had moeten zijn was zijn dood geworden. Charlotte gebeld en die was uiteraard ontroostbaar. En toen dacht ik ook nog: wat doe ik mensen toch aan? In de middag naar het asiel en daar ging het door mijn verwardheid nog bijna verkeerd. Ik had de beheerder het contract van het hondje van de buurvrouw gegeven dus chipgegevens kwamen niet overeen. Gelukkig had ik ook het goede bij maar het was wel weer even stressvol. Eenmaal thuis zou je dan het liefste even helemaal in elkaar donderen maar dat kan dan natuurlijk niet. Naast het introduceren van de, voor onze huidige riedel, nieuwkomer wacht er gewoon nog een puist werk. Op vrijdag gelukkig veel hulp en ook wat gezelligheid. Twee al in pleeg verblijvende Maine Coons werden officieel geadopteerd. Inge bleef na het vrijwilligen nog even nakletsen. In de avond en nacht hadden we zorgen om Kansje. Diarree, niet helemaal fit en niet willen eten. Dat alles eigenlijk al een beetje sinds de derde puppy enting van afgelopen woensdag. Het kleine ding kan natuurlijk niet veel hebben. Klein hondje, grote zorgen. Op zaterdagochtend ontzettend lieve mensen voor de Maine Coons en er verhuisde twee Coon dames mee naar Noord Holland. In de middag was Rina hier. Die deed al wat boekhoudkundige/administratieve klusjes en later in de middag kwamen 2 lieve dames die aan onze vrijwilligers polo shirts met logo schonken. Promofilmpje gemaakt tijdens rondleiding en benieuwd naar het eindresultaat. Sinds zaterdag krijgt Kansje wat antibiotica en nu lijkt de diarree wat af te nemen. Ook eet ze wat gekookte kipfilet met rijst. Dus klein beetje hoop dat het vanaf nu beter gaat. Op zondag ben ik in de achterstallige mail gedoken. Ben ik met spoed op zoek naar plegers zonder katten voor 2 kleine hondjes die nog net even meer ervaring in het huishond zijn op moeten doen. Charlotte belde dat hond Atlas bloed bij zijn urine had dus daarom was ze met hem met spoed naar de dierenarts geweest. Blaasontsteking en nu aan de antibiotica! Hopen en bidden dat het niets met de castratie te maken heeft… Verder was het vandaag terugbel dag van vele telefoontjes. De was moest gedaan worden. Klusjes die waren blijven liggen, nog maar stuk of 100 te gaan.
En niet te vergeten: Onze geweldige ‘voor ieder wat wils’ facebookveiling waarvan de gehele opbrengst rechtstreeks ten bate van de dieren in opperste nood komt, is weer volop aan de gang. Dagelijks worden er nieuwe en unieke items toegevoegd! Aanklikken en lid worden om een kijkje te nemen en om mee te kunnen bieden!
https://www.facebook.com/veiling Dier en Project
Weergaven: 113
Groot respect voor jullie,ondanks alle tegenslagen de moed erin houden en gewoon doorgaan.Ik zou het niet kunnen.