In de jaren voorafgaand aan de grote inbeslagname(s) bij de zogenoemde horrorfokker te Eersel werden gedurende de controles misstanden vastgesteld. Daarnaast waren er telkenmale te veel honden op het bedrijf aanwezig. Bemiddeling vanuit de autoriteiten deed de fokker besluiten de honden aan ons af te staan in plaats van ze te (laten) doden. Zodoende ontfermde wij ons gedurende de zes jaren die voorafgingen aan de inbeslagname over 651 honden, afkomstig uit die fokkerij. Deze 651 honden werden door de fokker zelf geselecteerd en u begrijpt dat wij dan de exemplaren kregen met de meeste fysieke, mentale en/of vachtproblemen. Ze hebben ons ontelbaar veel slapeloze nachten bezorgd, overbelaste dagen, tijd, grijze haren en werkelijk bakken vol met geld gekost! En toch is niet één van de honden ingeslapen vanwege onherplaatsbaarheid! In de eerste plaats behoefde ze allen medische zorg, ze werden geneutraliseerd, ontzettend veel gebitssaneringen waren noodzakelijk en het heeft tijd gekost om hun grootste angsten om te buigen naar vertrouwen in de mensheid. Bijzonder genoeg betrof het nagenoeg zonder uitzondering lieve honden die zelfs vanuit hun doodsangst geen bijtreflectie toonden. Op een enkeling na werden ze allemaal herplaatst, maar wel bij adoptanten die wisten waar ze aan begonnen want diep gewortelde angsten blijven vaak latent aanwezig en kunnen de honden in bepaalde situaties parten blijven spelen. Nog steeds staan wij immer garant voor hun welzijn. Voor de niet herplaatsbare werd en wordt een permanent plekje gecreëerd binnen de stichting.
De honderden honden die gedurende de inbeslagname nog op het bedrijf aanwezig waren, werden ondergebracht bij de zogenaamde opslaghouders verdeeld over heel Nederland. Een groot aantal honden vonden daar de dood omdat ze daar door, via overheidswegen ingeschakelde gedragsdeskundigen, als niet herplaatsbaar werden bezien. Het betrof veelal labradors en Engelse Springer Spaniels maar ook andere rassen en kruisingen. Toen middels een vrijwilligster van één van de opslaghouders bekend werd dat er nog een aantal (17 honden) gedood zouden worden stuitte dat op veel maatschappelijk verweer. En met succes want op dat moment werd ons aanbod tot overname gehonoreerd, maar wel zonder enige vergoeding voor onze diensten en zorg. Gelukkig werden onze gebeden verhoord en werden die levensreddende kosten gedragen vanuit giften en donaties afkomstig van ware dierenvrienden/dierenhelden.
Hieronder wat losse verhalen van enkele van de honden uit Eersel.
Feestje
Door alles waar stichting Dier en Project voor staat, het creëren van kansen voor de elders kansloze, heb ik dieren gezien in omstandigheden die met een scherp gepunte stift in mijn ziel en zaligheid staan gegrift. De intensieve fokkerijen baren ons immer zorgen maar ook binnen die industrie bestaan vele gradaties. Jarenlang hebben we op verzoek van de autoriteiten honden opgehaald vanuit een buitenproportioneel grote fokkerij waar huisvesting en zorg danig tekort schoten. Gedurende één van mijn bezoeken maakte ik kennis met een Berner Sennen teef. Ik moest haar kleine kennel passeren waarin zij verbleef met een groot aantal van haar pups. Ze had geen mogelijkheid om aan de veelvraatjes te ontkomen daar ze slechts de betonvloer in haar onderkomen ter beschikking hadden. Ik passeerde haar kennel en zij stak haar voorpoot door de tralies, ze raakte mij aan, alsof ze wilde zeggen, sla acht op mij! En dat heb ik gedaan. Vanaf dat moment maakte zij deel uit van mijn leven.
Ik vreesde voor haar leven bij extreme hitte vanwege haar verklitte vacht en het golfplaten dak wat de hitte tot grote hoogte zou doen stijgen. Ik vreesde voor haar leven bij extreme kou vanwege het ontbreken van bescherming daartegen en de onmogelijkheid om te bewegen zodat haar, toch al wat oudere, botten er flink van langs kregen. Bij ieder bezoek aan die fokkerij deed zij haar uiterste best om mijn aandacht te trekken, om mij aan te raken en ik bracht haar steeds ter sprake bij de fokker in een vruchteloze poging om hem afscheid van haar te laten nemen. Helaas was zij uitermate productief, winstgevend. Ik vertelde de fokker dat ik haar te oud vond om nog pups te moeten dragen, baren en grootbrengen waarop hij mij vertelde dat ze eerder een verwende huishond was geweest waardoor ze nu nogal wat kon hebben. Op de terugweg liet ik mijn tranen de vrije loop. Deze prachtige ziel, opgesloten onder erbarmelijke omstandigheden, had het huiselijke leven gekend. Ze was geliefd geweest, ze had deel uitgemaakt van een familie. Hoe was zij in deze omstandigheden verzeild geraakt? Nu ik de historie, werkwijze van deze desbetreffende fokker ken mag ik aannemen dat zij middels een bekende verkoopsite ter overname werd aangeboden en dan weet je nooit waar een hond terechtkomt. Op een late donderdagavond kwam vanuit de fokker de vraag of ik iets zou kunnen met een Berner Sennen teef, ze zou haar pasgeboren pupjes hebben doodgebeten. Ik mocht haar de volgende ochtend ophalen. Die nacht deed ik geen oog dicht en in alle vroegte toog ik richting de fokkerij. Daar kwam ze aan, ik nam haar over. Met een reuze sprong jumpte ze de auto in terwijl ze naar mij knipoogde. Al die tijd was ik haar lijntje met de buitenwereld geweest en nu wist ze dat het gelukt was. Ik noemde haar Feestje! Haar vacht werd verzorgd, haar gebit werd gedaan en ze werd gesteriliseerd. Feestje bleek een volledig volleerde huishond, een droom van een hond! Feestje werd herplaatst bij bijzonder lieve mensen die tot op de dag van vandaag al haar dromen waarmaken! Maar ze heeft de hel moeten doorstaan!
Kennelsyndroom,
Ik roep en schrijf het zodra ik ook maar de kans krijg om daar iemand mee te bereiken. Dieren zijn individuen en zelfs wanneer ze afkomstig zijn vanuit gelijkaardige dieronwaardige omstandigheden reageren ze daar vaak nog totaal verschillend op. De oplossing, remedie voor hun problemen, opgelopen trauma’s staan in geen boekje, noch lesprogramma beschreven. Uzelf bent de beste therapeut voor uw hond want u observeert langdurig, leest uw hond en kent de reactie op handelingen/gebeurtenissen ook vanuit de voor hen bekende thuissituatie. U weet het al, wij hebben een lange historie opvang honden vanuit de intensieve fokkerijen. Het zogenaamde kennelsyndroom speelt vele honden parten en wordt vaak als drogreden gebruikt om de ronddraaiende dieren, één van de symptomen van het kennelsyndroom, van het leven te beroven. Dat onder de noemer uitzichtloos psychisch lijden. Alles wat nodig is om het leven van een dier met een rugzak dierwaardig te maken is kijken naar het dier in kwestie! Kleine Belma is een ieniemienie Toy-pincher die hier meer dood dan levend in de opvang terechtkwam. Ze had een gebroken borstbeen, een buitenbaarmoederlijke dracht en een achterknietje uit de kom. Nu klinkt dat laatste u natuurlijk als minste probleem in de oren maar dat was niet het geval omdat het werd veroorzaakt door de meest erge vorm van het kennelsyndroom wat ik in mijn lange leven had gezien. Belma liep niet eens rondjes, ze gooide zich als het ware om haar rechterachterknietje heen in het rond. En dan ga je proberen op wat voor wijze we haar daarvan kunnen weerhouden. In haar geval was dat niet door haar veel ruimte aan te bieden maar om haar binnen onze huiskamer een huisje te geven, een machtig mooi rotan hondenhuisje met uitloop. Het bleek haar veilige have en dat is het nog op de momenten dat het leven hier haar te druk is. Molly, als onverkochte waar, ook afkomstig uit de intensieve fokkerij, kreeg hier de bijnaam poeplokje. Haar lange zwarte krullen waren ineengedraaid en verklit met ontlasting. Ondanks haar bij aanvang van opvang nog jeugdige leeftijd van amper 7 maanden was ook zij behept met een ernstige vorm van het kennelsyndroom. Het zou menigeen hebben doen besluiten om haar geen toekomst meer te gunnen maar wij zochten naar de voor haar leefbare wijze waarbij ze op den duur, voor zover mogelijk, al haar ballast inclusief dit syndroom, achter zich zou kunnen laten. In Molly’s geval is het bieden van ruimte, veel ruimte juist de sleutel tot succes. Ze is uitgegroeid tot een hondenmeid met ontzettend veel plezier in dit leven. Ze windt iedere bezoeker om haar gitzwarte pootjes en ze ontlokt aan menigeen de uitspraak dat ze haar wel zouden willen adopteren. Mijn uitleg aan wat voor wensen, zeg maar eisen, haar adoptanten moeten voldoen kan ik dan staven met haar steevaste gedrag wanneer ik ook nog maar een poortje dicht doe wat haar de vrije toegang tot ons belemmert. Want werkelijk in een flits verandert het blije hondje dan in een ongeleid ronddraaiend projectiel wat zich daarbij luidkeels laat horen. Haar opsluiten, en dat is het in haar belevingswereld al heel snel, is levenslang geen optie meer!
Mafkees,
Mafkees was ooit, wat wij noemen, onverkochte waar binnen een intensieve fokkerij. Een totaal uit zijn voegen gebarsten fokkerij waar, niet alleen door het immense aantal daar aanwezige honden en het geringe aantal verzorgende personeelsleden, wel heel veel te wensen overliet. Slecht beleid, het niet anticiperen op stagnatie in verkoop en het altijd ‘op voorraad’ willen hebben van jonge pupjes lagen daar mede aan ten grondslag. En dan blijven er grote ‘restpartijen’ doorgeschoten kleuter- en puberpupjes achter. Niet of nauwelijks gesocialiseerd, totaal onbekend met het leven buiten de kennel tussen veel lotgenootjes. Alles is hen vreemd en indien ze al contact hadden met het menselijk ras werden ze daarbij in de nekvel gegrepen en daaraan opgetild. Dit onder de noemer dat de moederhonden dat ook op die manier doen terwijl ik u kan verzekeren dat dit er toch op geheel andere wijze aan toegaat en het zeker op die leeftijd al helemaal niet meer tot de mogelijkheden behoort. Angst verbindt en dat resulteert dan in een groot aantal hondjes die bibberend, vaak opgestapeld, hun heil zoeken bij elkaar en zover mogelijk bij het onheil vandaan.
En zo ontstaat de slechts moeizaam omkeerbare drang tot vluchten bij iedere poging tot toenadering vanuit de mens. U begrijpt, daar komen de meeste kopers niet voor! Daarnaast is het voor de onervaren hondeneigenaar, die niet al in het bezit is van een zeer sociaal en open hondje, ook een haast onmogelijke opgave om zo’n beschadigd zieltje een lang, gelukkig en vooral veilig leventje te bezorgen. Wij namen ontelbaar veel van dergelijke hondjes onder onze hoede en één daarvan is Mafkees. Ondanks de hel en verdoemenis waaruit hij afkomstig was lijkt hij zich te hebben ontwikkeld tot een droom van een hondje. Met de nadruk op lijkt. Want haal onze vrolijke noot, clowneske lieverd met een dwangmatige hang naar aandacht niet uit zijn vertrouwde omgeving want op dat moment wordt ons blonde bolletje wol wederom de onzekere, vluchtgevaarlijke, onwetende hond die hij onder de oppervlakte altijd is gebleven. Desalniettemin is hij de grote steun en toeverlaat van iedere bange nieuwkomer die wij in hart en huis verwelkomen. Hij daagt ze uit tot spelen, leert ze alle mogelijke kattenkwaad en staat ze zelfs toe om het vermoeide koppie ten ruste te leggen op zijn zijdezachte vacht. Een nieuwkomer is vaak onwetend van de functie van banken en manden, het eten uit een voerbakje en meer van dat soort, eigenlijk vanzelfsprekende, zaken. Mafkees doet onvermoeibaar voor op je op de bank geraakt. Hoe je verliefd naar mensen staart zodat die voor je hondse charmes bezwijken. Daarnaast deelt hij vrijgevig de inhoud van zijn voerbakje omdat de angsthaasjes daarin wel zijn voorbeeld durven volgen. Mafkees is voor ons een onvoorstelbaar waardevolle hondenvriend, een volwaardig lid van onze familie en hij blijft voor altijd bij ons. Het herplaatsen van Mafkees is namelijk een onmogelijke opgave omdat het gedrag wat hij hier, en/of in onze aanwezigheid laat zien geen recht doet aan de werkelijkheid. Want achter deze beminnelijke clown gaat nog steeds een angstig, vluchtgevaarlijk, ‘doorgeschoten’ pupje schuil wat zeer speciale aandacht behoeft.
Weergaven: 2526