Er is vandaag een Bloem geplukt, één die nooit tot volle bloei mocht komen..
Ik weet niet wat er overheerst, de onmacht vanwege het niets voor je kunnen doen. De woede om jouw verleden of het verlammende verdriet om een letterlijk en figuurlijk ‘verloren’ leven. Want 8 jaar lang had je geen soort van leven, je was een puppyproducent en niets meer dan dat. Helaas zat er in dat hele mooie, lieve hondje meer dan angst alleen… Een grote tumor in de blaas en een hele blaaswand vol tumoraal weefsel. Ach mooi hondenkind, ik had je nog zoveel gegund. De zee zien, lekker eten, een huiselijk leven, mensen die van je houden en in plaats daarvan moesten we laten sterven om je nog meer pijn en ellende te besparen. Hoe oneerlijk, hoe wreed kan het leven zijn?
De woorden van mijn in 1991 overleden vader houden mij nu op de been: ‘Wat fijn voor die hond dat haar sterven jou zo’n verdriet doet. Dan is er in ieder geval van haar gehouden.’
Slaap wel lieve Bloem en weet alsjeblieft dat we diep, ontzettend diep geraakt zijn!
