Wat een week, om snel te vergeten..

Op 8 november had Jan een afspraak bij de internist. Die regelde een spoedscan vanwege onregelmatigheden in diverse lymfeklieren. Die scan werd 10 november gemaakt. Op dinsdag 14 november uitslag bij de afdeling oncologie. Dat zegt natuurlijk niets maar was toch schrikken. Gelukkig bleef de meest gevreesde diagnose uit maar er werden nog wel wat nadere onderzoeken ingepland. Wat een opluchting! Woensdag moest ik weg, ik had ook nog wat buitenshuisbaas verplichtingen en ook nog even langs Joyce. Maar Jan voelde zich niet lekker. Ik vroeg vrijwilliger Cor om even bij te springen en Jan zijn klachten leken te zijn verminderd. Toen ik later in de middag thuiskwam bleek het echter helemaal mis en met gierende banden naar de huisarts. Daar werd gedacht aan hartfalen en de ambulance kwam met gillende sirenes om Jan op te halen. Ik reed naar huis, regelde het één en ander met en voor de dieren én intussen bleek de diagnose een klaplong. Er werd een drain in de long geplaatst en Jan verhuisde van het ene ziekenhuis naar het andere ziekenhuis. Snel zijn tas gepakt en zijn spulletjes weggebracht. Cor en Marjolein hielpen met de katten, zo blij mee. Maar na terugkeer van mijn bezoek aan Jan begon natuurlijk direct de hectiek van de late avond/nacht en vroege ochtend. Ik ben het niet meer gewend om daar alleen voor te staan en ik was dankbaar voor de recente plaatsing van een aantal honden maar er bleven nog genoeg zorgen over. Nog een speciaal woord van dank aan mijn buitenshuisbaas die van de de door mij gemaakte aantekeningen een aantal geweldig geschreven interviews wist te maken. Hoe zal ik het verder schrijven, de donderdag hebben we weten te doorstaan ondanks de drukte, spanning en het verdriet. Vroeg in de avond nog even naar Jan om daarna weer in het donker en de regen te zorgen voor al die dieren die mij op zulke momenten ook juist op de been houden. Het is wat ik altijd zeg: De zorg voor de dieren is het meest geweldige onderdeel van het runnen van een stichting. Want zelfs op die momenten blijft de eenzaamheid relatief te behappen. Het is overigens hartverwarmend om te ervaren hoe waaks en beschermend Philip zich gedraagt in zo’n situatie. Op vrijdag werd alles alweer wat minder gespannen. Een klaplong is geen kleinigheidje maar er bleek geen nare onderliggende reden want eerst was het nog de vraag of het hart raar deed vanwege de long of andersom. Ook was er vrijdag overdag weer veel hulp. (Jarige) Rina en haar Cor kwamen zelfs helemaal uit Vinkel om te helpen! Later in de middag het beste nieuws wat ik maar kon krijgen: Jan mocht naar huis! Natuurlijk heb ik gisteravond/vannacht het werk nog gedaan en Jan verplicht laten rusten. Wat heel sneu was, Joyce werd verdacht van Corona vanwege een lage saturatie. Die was 88 en ze werd in afzondering geplaatst. Vorige week was haar saturatie 75 zonder dat daar ook maar iemand stressvol op reageerde. Het ergste was dat ze 18 november jarig is. Alle leuke plannen werd gecanceld.. Toen bleek ze natuurlijk negatief getest en kon er zeer gefaseerd toch nog het één en ander doorgaan. Yo reed ‘even’ naar Dordrecht om haar lievelingstaart en wij hebben haar ook nog even bezocht. Alleen had de arme schat bezoek gehad van iemand die ze blijkbaar niet wilde zien en daar was ze zeer verdrietig en verward door. De zorg vertelde wel dat ze het bezoek in kwestie kordaat had weggestuurd maar dat maakte haar verdriet niet minder. Sneu! Verder heb ik afgelopen week waarschijnlijk het record niet slapen verbroken en voel ik mezelf een beetje brak. Dan maak je ook fouten of betrap ik mezelf op nalatigheid. Want vanochtend rond 6.45 uur kwam ik buiten, stond de deur van de kattenren open. Ren leeg! Klaarblijkelijk was iemand gisteren vergeten het slot erop te doen en Gerard is een meester in het open van die deuren. Oké, één van de kittens achter de kliko en eentje tippelde, gelokt met wat natvoer ook naar binnen. Het kleine zwartje vond ik richting de unit van hond Donna maar dat kleine ding kon één achterpootje niet gebruiken. In overleg met dierenarts haar een beetje pijnstilling gegeven. Moeder Meike leek de hort op. Toen ik haar een half uurtje later in het oog kreeg kwam ze knuffelen maar oppakken liet zij zich niet. Kittens even in een bench gezet en deur van de ren open. Moeder terug bij kroost. Alles weer goedgekomen, ook met het zwarte kittentje maar ik had wel vertraging opgelopen in de berg werk die mij nog te wachten stond. Staaltje van eigen schuld, dikke bult want ik had dat gisteravond nog even na moeten lopen. Jan deed verplicht helemaal niets, had wel later nog een bespreking over de nieuw te bouwen extra hondenunit en ik had een plan uitgedacht over hoe voortaan te werk te gaan en zodoende het werk en de zorg te vergemakkelijken. Zodoende hebben wij in de middag de handen vrij om andere dingen te doen en zijn we in de avonden ook nog eens eerder klaar. Nu nog kijken of dat in de praktijk gaat werken maar ik denk het wel! Zojuist onze geweldige Kerstveiling nog even onder de aandacht gebracht want ook dat was mij even ontglipt. Mag natuurlijk niet gebeuren maar we hebben gelukkig nog een weekje te gaan met veilen! Al met al, het was het weekje wel. Er volgen nog onderzoeken betreffende Jan zijn gezondheid maar we zijn hier weer compleet en dat voelt goed!