Update

Ik ben niet zo’n klaagmuur en wat dramatisch gezegd lijd ik normaliter even in stilte. Nu zelfs praten pijn doet zou dat ook verstandig zijn, ware het niet dat alles en iedereen zich afvraagt waar ik ‘uithang’. Nou, dat hangen klopt. Want liggen gaat niet, lopen is hels, typen doet pijn en mensen vinden zelfs mijn stem anders klinken. De morfine onderdrukt de constante pijn tot draaglijk maar de venijnige steken die mij de adem ontnemen en mij ongewild oerkreten doen uitstoten, gaan onverminderd door. Ik kan niet liggen, dus zittend dommelen. Dan val je toch een beetje ineen en schrik je weer wakker door de venijnige steken. Ik ben blij en dankbaar voor de ovenschotels, de pannen met soep, de lieve kaarten en de extra hulp. Maar de zorg voor dieren gaat dag en nacht door en Jan kan ook niet alles. Vandaar dat ik mezelf met regelmaat huilend aantref tussen plas en poep omdat dat toch echt opgeruimd moet worden. Ook ‘s nachts. Er zijn hier op dit moment een groot aantal plaatsbare hondjes maar aspirant adoptanten laten komen is een opgave. Ik zie er ontzettend tegenop om mensen onder ogen te komen. Een ieder die nu voor één van onze hondjes een tijdelijk extra plekje in huis en hart beschikbaar heeft, is mijn held want dat helpt echt. En ik beloof u, dat is hierna nooit meer nodig want wat mij nu gebeurt gaat echt nooit meer gebeuren. Het kan gewoonweg niet.