Het leven binnen een dierenopvang, zeker op de 24/7 wijze waarop dat hier geschiedt heeft nog het meest weg van een onophoudelijke rit in een achtbaan. We klimmen tergend langzaam naar hoge pieken en vallen soms met duizelingwekkende vaart in de diepste dalen. Het verdriet om het overlijden van Marmer is groot, er is voldoening in het feit dat teckel Nors toch al (slechts een klein) stukje aan de riem heeft gelopen. Dat we hem überhaupt een riem om kunnen doen. Dat het kleine verwilderde kittentje aaibaar wordt en begint te spelen… voelt als een klein feestje. En zo raast het leven voort, alsmaar door en door… Bij vreugde én verdriet!
Het is geen geheim dat de donaties en giften niet kostendekkend zijn om aan zovele dieren onderdak, kost en inwoning te kunnen verschaffen. Om ze warm te houden ten tijde van koude, snorren er hier heel veel kacheltjes. Om ze te laten bekomen van mentale en fysieke schade voorzien we ze van specifiek op het dier gerichtte voeding en over de dierenartsenrekeningen hoeven we u vast al helemaal niets te vertellen. Mijn buitenshuisbaas, daar waar ik de kost verdien voor onszelf en voor zoveel meer, is heel geduldig! Al ‘grapt’ hij met regelmaat wel eens terloops dat ik eigenlijk te druk ben om voor hem te werken. Maar goed, schrijven in opdracht kan ook in de nachtelijke uurtjes en zolang ik nog naar zijn volle tevredenheid functioneer zal ik mogen blijven. En alhoewel hij niets speciaals met dieren heeft waardeert hij mensen met een missie in het leven en is hij vaak zelfs nog wel een beetje trots op mij… Kortom, we ‘sukkelen’ door! En dat moet u niet al te letterlijk nemen want ook al is het 24 uur per dag en 7 dagen in alle weken heel hard werken en de eindjes aan elkaar zien te knopen… Er is niets mooiers dan het mogen aanschouwen van een tevreden dierensmoeltje wat blaakt van het zelfvertrouwen na een dieptriest verleden! Het is ons leven en daarmee redden we dat van velen!
En als ze dan weer met vier pootjes stevig in het leven staan proberen we een baasje te vinden voor de herplaatsbare. Dan begint voor ons alle moeite, tijd en kosten weer opnieuw met een volgend zieltje. Het is zoveel gemakkelijker, goedkoper en emotioneel beter te behappen om uitsluitend vaste bewoners te huisvesten maar dan moeten we een heleboel dieren aan hun trieste lot overlaten. En ze komen niet zomaar bij ons, we zijn hun laatste kans op het eerste geboorterecht, het recht op leven!