Gisterochtend een drukte van jewelste aan de telefoon. Heeft u een leuk hondje voor mijn oude buurman, hondje moet niet te oud zijn want anders moet hij misschien weer afscheid nemen. Ik heb geen leuk jong hondje voor een ouder iemand. ‘Maar u herplaatst toch?’ Ja, maar geen jonge hond bij een ouder iemand. De hondjes hier hebben een dusdanig verleden dat in de eerste plaats 100% zindelijkheid niet direct te garanderen is en dat is voor veel ouderen een moeilijke opgave. Daarnaast zijn het hondjes die eerder ‘het veld moesten ruimen’ om wat voor reden dan ook en indien de dood daar aan ten grondslag lag kan de voormalige eigenaar daar uiteraard niets aan doen maar het gaat zo’n dier nooit in de koude kleren zitten. Voor een jonge hond bij een ouder iemand is het risico om opnieuw alles kwijt te raken nu eenmaal groter en dat wil ik de dieren graag besparen. Dat wordt door anderen vaak als raar ervaren, ze zijn zuinig op de menselijke oudjes en willen hen het afscheid van een dier besparen. Maar de mens hoort te kunnen relativerenen en te anticiperen. Dat zijn dan de weinige dingen die dieren niet kunnen. De volgende beller. ‘Dag mevrouw Adams, ik wil Gerard.’ Ik schrok er gewoon van! ‘Nou, die wil u niet en die krijgt u ook niet!’ Volgens hem moest ik Gerard dan ook niet op facebook plaatsen, volgens mij moest de goede man dan gewoon lezen wat er staat en niet wat er niet staat! Er heeft nog nooit, maar dan ook helemaal nooit ergens gestaan dat Gerard ter adoptie was, is of ooit zal komen! Punt! De gedachten alleen al… Mijn grote hondenman, wat hebben we veel meegemaakt, veel doorstaan. En hoe toveren we je nog vaak terug op poten. Wassen we jouw ogen uit, druppelen, zalven en hier en daar op gevoel een pijnstillertje zonder je iedere keer een dierenartsbezoek aan te doen. En zonder onszelf op de borst te kloppen, ik geloof nooit dat een ander het had gedaan. Die had ‘met pijn in het hart’ afscheid van je genomen. En dan is het nog niet eens ondenkbaar dat het zou zijn geschied op advies van de dierenarts. Want hoe lief is jouw oogarts, hoe begrijpend is Sofie…? Die vind je niet één, twee, drie. Jij blijft bij ons, temidden van een heel team wat altijd voor jou zal blijven knokken ongeacht de moeite en het geld wat dat ook zal moeten kosten. We willen en kunnen je niet eens missen en daarbij ik zou het niet schadevrij overleven als iemand anders zou beslissen over jouw leven en dood. (Ik schrijf zo verder maar nu eerst medicijnrondje en de ‘tussen de middag’ maaltijden)
Wat later in de ochtend van gisteren besloot ik de telefoon maar even te laten daar waar ik hem niet zou horen. En samen met lieve vrijwilligers aan de slag te gaan daar, waar het er allemaal wel toe doet. Voor onze oude Rare, het stokoude hondje hebben we een winteroplossing gezocht en gevonden. Het diertje is zo oud als Metusalem, poept waar hij staat of ligt en rolt daar genoeglijk doorheen. Hoe houden we die redelijk schoon en warm in de winter. Dan is frequent wassen, wat hij overigens een drama vindt, ook geen optie. We hebben stro gekocht, een unit leeggeruimd en een heel speciaal Rare-plaatsje gemaakt. Het is niet mooi, het is voor ons niet erg handig maar voor Rare dé oplossing en daar draait het allemaal om.
Voor wat betreft Edje… Ik weet niet goed wat ik erover moet zeggen of schrijven. Tot een week geleden ging hij toch nog steeds vooruit. Hij deed zo nu en dan dingen die ik niet voor mogelijk hield, zoals spontaan met mijn handen gaan spelen bij het verschonen van zijn bedje. Gedurende het weekend ging het wat slechter en dat heeft zich zo voortgezet. Dan ga je van alles bedenken, Edje is gegroeid en de medicatie is nog hetzelfde dus verhogen. Geen verschil. En ik heb altijd gedacht, wij hebben er een heleboel werk aan maar Edje heeft geen pijn, zelfs wel lol in zijn leventje en dat veranderde gedurende deze week. Ik heb de afgelopen week vaak ‘s nachts met hem gezeten en dan leek hij in paniek. Gooide hij zich achterover en krijste het uit. Zelfs hier zijn ‘s nachts nagenoeg geen prikkels voor gepijnigde hersentjes en dat geeft te denken. Nogmaals met de neuroloog gebeld die er geen trek in had. Toen ik om eerdere onderzoeksresultaten vroeg waren die niet langer beschikbaar. Krijg ik dan mijn geld terug? Dat vond hij een rare vraag. En ons Edje was niet in de conditie om dat hele traject opnieuw te doorlopen. Misschien had ik eerder op mijn poot moeten spelen, doortastender moeten zijn maar dat heb ik dus niet gedaan en als je al bij de specialisten te biecht moet verwacht je dat ze alles op alles zetten voor het dier in kwestie. Alle waren naar zijn geld, zou je immers verwachten. Dat is in dit geval dus niet gebeurd. Tante Sofie om raad gevraagd en een afspraak gemaakt. Ze belde halverwege de middag dat ik eerder kon komen en na uitgebreid onderzoek, beraad kon ze niet anders dan concluderen dat het tegenover Edje eerlijker was om hem te verlossen van datgene wat hem tergde. Daar sta je dan met een levenloos wezentje wat zijn leven niet mocht leven en dat is snoeihard. Alle kansen gekregen? Van ons wel… Maar ergens in mijn achterhoofd spelen toch een paar vragen!
Dan kom ik thuis en heb ik moeite met emoties. Het hoort erbij Adams, gonst dan door mijn hoofd. Het is beter zo, maak ik mezelf wijs! Maar het voelt zo rete-oneerlijk. Voor oude Rare zijn tijd steeds opnieuw een beetje weten te rekken, voor zo’n jong ding niets meer kunnen doen. Bijna voertijd, en we gaan weer door met waar we altijd mee bezig zijn. Vrijdagavond wordt vrijdagnacht. De kaarsjes voor een behouden hemelvaart van een prachtig hondenzieltje doven uit zichzelf. Beetje zappen op tv en uiteindelijk stuiten op Danny Vera: Here we go, on this roller coaster life we know. With those crazy highs and real deep lows. I really don’t know why… En dan komen de tranen!