Het is nogal wat

Afgelopen zondag een bezoekje aan Joyce. Dat betekent niet alleen haasten met de werkzaamheden maar het is ook steeds weer een aanslag op mijn emoties want ik vind het een in- en intrieste situatie waarin zij zich bevindt maar ik heb geen idee hoe of wat ik eraan zou kunnen veranderen. Gelukkig was er wel een lieve zorg die absoluut goed met haar overweg kan. Afgelopen maandag had ik een ware horrordag. Ik moest voor mijn werk naar de redactie en daar moet ik mijn telefoon paraat houden vanwege actuele nieuwsberichten op dat moment, plus de bereikbaarheid voor de stagiaires die op dit moment onder mijn verantwoordelijkheid vallen. Maar er ging iets niet goed met een recent geplaatste hond. Dus dat gaf frequent appcontact wat mijn baas absoluut en zichtbaar irriteerde. Ik stond in dubio want je wil een hond en bijbehorende mensen niet het idee geven dat je ze in de steek laat maar eigenlijk moet ik mezelf erbij neerleggen dat ik niet dag en nacht bereikbaar kan zijn. Het escaleerde want ik werd weggestuurd als een kleuter met de mededeling dat er niet te werken was met iemand die geen tijd had om te werken. En dat klinkt nu streng en onrechtvaardig maar ik moet echt toegeven dat het niet zo was, ik kan het mezelf echt heel goed voorstellen. Ik was op dat moment de storende factor binnen een meeting van mensen die ook nog andere dingen te doen hadden. Gelukkig is het met de hond en de adoptanten goed gekomen en uiteindelijk met mijn baas ook. Er is besloten dat ik een werktelefoon ga gebruiken met een nummer wat uitsluitend voor het werk gebruikt gaat worden en dat de andere telefoon in het vervolg wordt verbannen tot de auto zolang ik op de redactie aanwezig ben. Het is eigenlijk een klein wondertje dat alles goed af is gelopen want indien mensen allemaal nogal ‘opgefokt’ tegenover elkaar staan is rationeel denken geen eenvoudige opgave. En ik moet leren dat mensen/adoptanten bij ‘paniek’ als eerste de telefoon pakken om mij te bellen in plaats van eerst even zelfstandig mogelijke oplossingen de revue te laten passeren. Maar goed, crisis afgewend! In de middag eerst gewerkt en later nog serieus werk gemaakt van wat ingewikkelde zaken die ik niet het hoofd kan bieden dus waar ik hulp voor in ga roepen. Gelukkig waren er hier twee mede vrijwilligers die extra aandacht aan de honden hebben besteed toen ik achter mijn computer zat te zweten. Op dinsdag kwamen de vrijwilligers in de ochtend in verband met de weersvoorspellingen. Naast alle andere werkzaamheden heb ik de vloerkleden (voor zover mogelijk) ontdaan van plasincidenten. Roemba heeft oorpijn dus oortjes behandeld. We hebben zonder enige vorm van stress bij Springer Moosse de klitten bij en op haar oren kunnen verwijderen. Zo ook de klitten tussen haar tenen. De oogjes van Mariëlle schoongemaakt, de binnenkant van de grote oren van Gerard ontdaan van de gisten die zijn lichaam teisteren… Ook hebben we in de ochtend een hondje veilig kunnen stellen. Eén van onze buurtjes kwam zeggen dat er bij hen in de tuin een hondje zat. Niet te benaderen en doodsbang maar wel gedreven om duidelijk te maken niet van onze plannen te zijn gediend. Met andere woorden: het beet nogal fel van zich af. Met een stukje gaas wisten Jan, Jeanet en ik hem in een hoekje te drijven. Bandje om, benchje in en mee naar ons huis. Een wit hondje met een totaal verklitte vacht, geen chip helaas. Hij loopt wel voorbeeldig aan een riempje, lijkt tot op heden zindelijk en is overal aangemeld maar wordt tot op heden nergens vermist. Heel stiekem beginnen we te vermoeden dat het hondje is gedumpt. Het is in ieder geval geen hondje wat recent bij de beste baasjes van de wereld is vertrokken. Dus aan het eind van een lange dag waarin we toch al heel veel werkzaamheden moeten verrichten zaten we met nog een extra hondje in de opvang. Vrijwilliger Cor kwam gisteren ook nog even helpen en zodoende is er een begin gemaakt met het afbreken van de partytent die voor de Kattine stond opgesteld vanwege onze open middagen en buffet. En wat je tevoorschijn haalt moet later weer worden opgeruimd. Zo gaat dat! Vandaag kwam er een lieve, mogelijke, aspirant adoptant op bezoek voor Aika. Ik hoop zo dat zij besluit de lieverd te adopteren want sinds het vertrek van vriendinnetje Omi is zij wel een klein beetje eenzaam. Komt vast goed!