Een volstrekt verslagen gevoel. Voelt niet fijn

Ik was ontzettend teleurgesteld toen ik via-via moest vernemen dat zelfs een kleine tegemoetkoming in de kosten voor de aanvang in onderhoud en huisvesting van de honden afkomstig uit de opslag niet tot de mogelijkheden behoort. Ik had op een keurige manier gevraagd of er wellicht vanuit de overheid een kleine vergoeding mogelijk was voor de door ons overgenomen honden. De totaalsom van elders gemaakte, door de overheid betaalde kosten bedragen naar het schijnt rondom de anderhalf miljoen. En dan krijgt een vrijwilligersorganisatie die zich over de niet herplaatsbare ontfermt nul op rekest. En dat kan maar dat had men, inclusief motivatie, ook best even persoonlijk kunnen melden. Nu vrees ik zelfs dat het niet eens gewaardeerd wordt dat de honden het hier goed doen. Want ik denk dat ze dan vrezen voor het verwijt dat de door hen ingehuurde en wel duur betaalde deskundigen het verkeerd hebben gezien. Waarbij ik eerst wil aanmerken dat alles waarschijnlijk volgens een oud protocol is geschied. En zeker de Eerselhonden houden zich niet aan het protocol. Ook al zijn de omstandigheden waaronder honden verblijven slecht, het zijn vaak (op de eerdere huishonden na) de enige omstandigheden die deze honden kennen. Ze zijn volledig onwetend van alles buiten die omstandigheden. Dat komen ze in opslag. Zet 6 bange honden bij elkaar en je vindt één kluwen bange honden. Daarnaast hebben opslaghouders veel wisseling van verzorgers en zijn er ook nog een aantal grote opslagaccomodaties gevestigd op drukke plaatsen. Uiteraard hanteren verzorgers werktijden gedurende kantooruren en kennelhonden krijgt men niet zindelijk indien ze bij wijze van spreken van 17.00 tot 9.00 uur niet buiten kunnen. Het beoordelen van de honden binnen de opslag wordt gedaan door externe zogenaamde deskundigen. Dat zijn en blijven momentopnames en geven geen eerlijk beeld van het potentieel van het dier in kwestie. Persoonlijk ben ik van mening dat een daarop gebaseerde ter doodveroordeling onterecht is. Eerder hebben wij ook tientallen malen bewezen dat bijvoorbeeld een kennelsydroom, in tegenstelling tot wat vele beweren, niet onomkeerbaar is. Haal de kennel weg en het syndroom verdwijnt. Maar dat alles natuurlijk niet van vandaag op morgen. Is aan het (ver)oordelen van deze dieren iemand schuldig? Dat is maar net hoe je het bekijkt. In de eerste plaats hadden ze voor wat betreft de echte probleemhonden van het begin af aan een beroep op onze opvang kunnen doen. We hebben ons aangemeld én het was algemeen bekend bij de autoriteiten dat wij er voor de inbeslagname al 651 honden hadden weggehaald, dat waren zeker niet de beste honden die vrijwillig aan ons werden afgestaan en we hebben er nooit eentje laten doden vanwege gedragsproblemen. Godzijdank heeft op een gegeven moment een vrijwilligster naar buiten gebracht dat er honden waren gedood en nog gedood zouden worden. En dan komt de maatschappelijke druk om de hoek kijken. Niets dan lof voor de coördinatie van één van de grootste opslaghouders die contact met ons opnam. En die namen dat buitengewoon serieus. Ondanks de grote afstand werd de opvang bezocht en goedgekeurd waardoor we in eerste instantie al deze 15 honden veilig mochten stellen. Het contact is goed en ook de honden in de ‘wachtkamer’ krijgen de tijd om te wachten op een plaatsje. Door de enorme hoeveelheid inbeslaggenomen honden zijn er duur betaalde mensen ingehuurd, mensen wiens expertise wellicht niet bij dit soort honden lijkt te liggen. De zogenaamde deskundigen zijn ingehuurd om die momentopnames te beoordelen. Mensen die op dat moment hebben gerapporteerd wat ze op dat moment hebben gezien. Is dat fout? In ieder geval niet eerlijk tegenover de sterk verwarde dieren. Maar die mensen hebben wel gedaan wat op dat moment van ze werd gevraagd. Ben ik boos? Eerder heel erg verdrietig! Want dat niet rechtstreeks vernemen maar dat ‘zij zei, dat jij zei’ is zo ontzettend niet mijn wereld. En het belang van de dieren zou voor iedereen bovenaan het prioriteitenlijstje moeten staan. Na het afgelopen weekend weet ik hoe het voelt om met een volstrekt verslagen gevoel nietsziend voor je uit te zitten staren. Dat voelt niet fijn! Mensen zouden wederkerig trots moeten zijn op een ieder die veel voor deze dieren kan betekenen en daar ook ontzettend zijn of haar best voor doet. Toen zag ik tot mijn grote schrik ook nog een reclamecampagne van de Dierenbescherming voorbij komen met een schooi actie die voor mijn gevoel duidelijk is gebaseerd op de Eerselhonden. En dan vraag ik mezelf oprecht af: wat hebben die nu eigenlijk voor die dieren gedaan? De gemakkelijkste honden zijn naar de aan de DB verbonden asielen gegaan. Asielen zijn een waarlijke afspiegeling van de maatschappij. Er zijn goede en hele slechte. Maar een donatie aan de Dierenbescherming is een donatie aan een bureaucratische organisatie die zelf geen opvang biedt. Het geld komt bij de vele tientallen miljoenen in het spaarvarken terecht. Het enige varken waar de DB overigens zuinig op is want de bescherming van echte varkens laat ook al zeer te wensen over, maar dat terzijde. Indien zij hun naam eer aan zouden doen zouden ze zich juist met heel veel liefde en extra zorg over de niet direct plaatsbare hebben ontfermd. En daarmee bedoel ik dan de honden die gedood zijn. Op het moment dat ik dan denk: laat ook maar want wat krom is krijg ik nooit recht, laten de dieren wederom zien waar wij het allemaal voor doen. Nika, één van de hondjes uit de opslag die bij ons in huis verblijft, begon voor het eerst te spelen. Springer Aika die hier al langer is werd besproken en het huisbezoek was ook helemaal top.

En Mambo, de lab, is ook besproken door super lieve mensen die veel ervaring hebben met trauma honden. Toch blijft hij nog paar weken bij ons omdat ik hem nog ietsjes meer zelfvertrouwen mee wil kunnen geven bij vertrek. Dus ik wil hem eerst nog paar keer meenemen in de auto. Hier nog een paar keer in huis ‘tv’ laten kijken en dat soort dingen. Zodat hij al wat stabieler is bij zijn vertrek naar de grote, soms boze, buitenwereld.

Nique kwam op bezoek en had na de plaatsing van pleeghond Sijsje ook weer een plaatsje vrij. Vanilla verblijft nu bij haar in pleeg en doet het tot nu toe probleemloos. Abu, nu Abel werd al geplaatst en doet het nu, na wat startprobleempjes, helemaal super. En weet u: dan is al het andere wederom compleet ondergeschikt aan het geluk en de dankbaarheid van de honden.

Vandaag zijn er 9 Maine Coons gearriveerd in de opvang. Ze zijn veilig en de rest komt later!!!